نسبت پرستار به بیمار و پیامدهای آن در نوزادان و پرستاران بخش های مراقبت ویژه نوزادان

مقدمه: بخش مراقبت ویژه نوزادان، بخشی حساس به مراقبت های پرستاری است که نسبت بیمار به پرستار در این بخش می تواند بر کیفیت مراقبت اثر گذاشته و پیامدهایی مانند بستری مجدد نوزادان نارس شده و یا خستگی و رضایت شغلی پرستاران را به همراه داشته باشد. هدف : بررسی نسبت بیمار به پرستار در بخش مراقبت ویژه نوزادان و پیامدهای آن در نوزادان نارس و پرستاران بوده است. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی همبستگی با نمونه گیری از( 80 پرستار و 245 نوزاد نارس) در بخش های مراقبت ویژه نوزادان در سه بیمارستان منتخب در تهران (1393) انجام شده است. پیامدهای در مورد پرستاران با ابزارهای"مقیاس خستگی پرستاران" رسولی و همکاران (1391) و "شاخص توصیف شغل" اسمیت و همکاران (1969) برای رضایت شغلی مورد بررسی قرار گرفتند.روایی محتوی و پایایی آنها با همسانی درونی برای هر دو ( 92/0=&alpha ) به دست آمد. پیامدها در مورد نوزادان، بستری مجدد ظرف مدت یک ماه پس از ترخیص بود که توسط تماس تلفنی با والدین پیگیری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS17 با آزمون های کای دو، تی، کروسکال والیس ، من ویتنی ، رگرسیون خطی و لجستیک تجزیه و تحلیل شدند(.05/0 =&alpha). یافته ها: در مجموع، میانگین نسبت پرستار به بیمار در بیمارستان های مورد مطالعه 018/0  28/0 بود (یک پرستار به ازای بیش از 4 نوزاد). نسبت پرستار به بیمار در آزمون های رگرسیون ارتباط آماری معنی داری با بستری مجدد نوزادان نارس (051/0=P) و خستگی پرستاران (055/0=P) نداشت؛ ولی رضایت شغلی پرستاران به طور معنی داری با نسبت پرستار به بیمار مرتبط بود به طوری که به ازای هر یک واحد افزایش در نسبت پرستار به بیمار، رضایت شغلی پرستاران به میزان 58/9 نمره افزایش یافت (001/0=P). نتیجه گیری: نسبت بیمار به پرستار به عنوان یکی از عوامل موثر بر رضایت شغلی پرستاران است که میتواند برای کسب رضایت پرستاران مورد توجه مدیران پرستاری قرار گیرد.